بررسی اثربخشی امید درمانی گروهی بر شادکامی بیماران همودیالیزی

پیش زمینه و هدف: بیماران تحت دیالیز احتمالاً در معرض افسردگی و کاهش شادکامی قرار دارند که این امر به نوبه خود می تواند محرک ترک ادامه مراحل درمانی توسط آن ها باشد. در این راستا امید به آینده می تواند مشوق خوبی برای این بیماران باشد. لذا مطالعه حاضر باهدف تعیین اثربخشی امید درمانی گروهی بر شادکامی بیماران همودیالیزی طراحی شده است. مواد و روش کار: این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده، در 46 بیمار همودیالیزی مراجعه کننده به دو بیمارستان آموزشی یزد انجام شد. بعد از تخصیص تصادفی نمونه های منتخب با نمونه گیری آسان اولیه افراد واجد شرایط، برنامه آموزشی امید درمانی گروهی برای گروه مداخله طی 8 جلسه 90 دقیقه ای انجام شد ولی بیماران گروه کنترل تحت مراقبت روتین بخش قرار داشتند. ابزار گردآوری اطلاعات، پرسشنامه شادکامی آکسفورد بود. داده ها با ﺁزمون مجذورکای و تی تست تحت نرم افزار spss تحلیل شد. یافته ها: طبق نتایج، حدود سه چهارم افراد موردمطالعه مرد، متأهل و دارای تحصیلات زیر دیپلم بودند. در ابتدای مطالعه تفاوت معنی دار حیطه های مختلف شادکامی بین دو گروه مشاهده نگردید (0.05< p) ولی پس از امید درمانی، نمره کل شادکامی گروه مداخله از میانگین 72/12± 05/55 به 24/9±28/66 افزایش یافت (0.05>(p. نتایج نشان داد پس از مداخله، تغییرات نمره شادکامی در حیطه خلق مثبت معنی دار نشده است (0.05< p). بحث و نتیجه گیری: امید درمانی گروهی سبب افزایش شادکامی در بیماران تحت دیالیز در تمام حیطه ها به جز خلق مثبت شده است لذا نتایج می تواند در برنامه ریزی مراقبت در بخش های مربوطه استفاده شود. بعلاوه احتمالاً ایجاد خلق مثبت در این بیماران نیاز به رویکردهای دیگر یا مداخلات طویل المدت دارد. پیشنهاد می گردد مطالعات مشابه با نمونه بزرگ تر برای تائید یافته ها انجام گیرد.